Wat mij nog nooit is overkomen is nu gebeurd; het verzoek om een stukje te schrijven in het wijkblad en het platform van Dichteren. Mijn laatste literaire uitspattingen zijn de felicitatiekaarten aan onze kleinkinderen. Zij schijnen het nog op prijs te stellen zo van: Kijk Opa kan niet veel meer, maar een kaart volschrijven lukt nog aardig. Hij heeft ze kennelijk nog redelijk op een rijtje. Maar dit terzijde.
Waterrijk in Dichteren is uniek. We hoeven maar ons hoofd te draaien en we zien het prachtigste landschap dat er bestaat. Een mooie vijver met allerlei soorten watervogels. Aalscholvers, zwanen, altijd agressieve meerkoetjes en verder rijkt mijn vogelkennis niet. Oh ja, eenden zijn er ook te over. Speciaal hebben we onze huiskamertafel voor het raam gezet om van dit uitzicht te genieten dat nu bedekt is met een laagje ijs.
Als inwoner van Doetinchem centraal was Dichteren altijd ver weg. Dichteren lag aan de andere kant van de IJssel en volgens zeggen van oude Doetinchemmers was het daar niet pluis. Nu wonen we aan de andere kant van de IJssel in Dichteren en denken we het andersom. Terwijl we toch altijd met veel plezier in het Centrum hebben gewoond …
Wat vinden we van Dichteren? Dat weten we eigenlijk nog niet goed. We wonen hier pas een half jaar in Waterrijk en tot nog toe met veel plezier. Zoals gezegd het uitzicht, maar ook het gemak van de bereikbare voorzieningen. Het medisch centrum en de supermarkt. Het levendige gedoe van de kinderen op de scholen en het gejuich van de sporters als er een goal wordt gescoord.
We wandelen met veel plezier door de straten en lanen met mooie huizen , al gaat het met onze rollators niet zo snel meer. Misschien wat te langzaam voor de jeugdige en dynamische bevolking van Dichteren. Maar geduld is een schone zaak.
Kortom, wonen in Dichteren is ons tot nog toe meegevallen en na dit halve jaar zelfs een groot genoegen. Houden zo. (F. uit D.)
